وزیر فتحی٬ آرمان‌خواهان: زندانیان سیاسی دهه‌ی شصت
آرمان‌خواهان
کتاب خاطران نیست! تاریخ زندان هم نیست! آرمان‌خواهان بیانه‌ای است در
دفاع از شآن و شرف زندانیان سیاسی دهه‌ی شصت! اعلامیه‌ای است بر این که آن
نسل سترگ و عاصی و نستوه، آن نسلِ آرمان‌خواه، آن نسلِ انقلابی و رادیکال،
آزادی‌خواه و برابری‌طلب، سوسیالیست و کمونیست، آن نسلِ عاشق و مؤمنِ به
جامعه‌ی بی‌طبقه‌ی توحیدی، آن‌گاه که به اعتراض برخاست و به رویارویی‌ای
زود هنگام فراخوانده شد و به نبردی نابرابر کشید و آن‌گاه نیز که شکست خورد
و به اسارت رفت؛ در اسارت، در آخرین قلعه‌ی خویش، نستوه و استوار در برابر
هیولاهایی هم‌چون لاجوردی و حاج‌داوود، در برابر امر به تسلیم بردن پرچم
سفید و پایین کشیدن پرچم سرخ نبرد٬ به رغم شکنجه‌ها و مرارت‌ها٬ به رغم
«قیامت»ها و «تابوت»ها٬ به رغم «خوک‌دونی»ها و «گاودونی»ها٬ به‌رغم
سلول‌های انقرادی و کمیته‌ی مشترک «هتل اموات» و به‌رغم آن قتل هولناک
تابستان شصت‌وهفت؛ هرگز تلسیم نشد و سر تعظیم فرو نیاورد و این سرانجام٬
جمهوری اسلامی بود که با تن دردادن به آزادی بازماندگان اندک آن روزگار
دهشتناک٬ و عقب‌نشینی از خواست‌های‌اش هم‌چون «مصاحبه» و بعضا حتا
«انزجارنامه» در برابر آن نسل٬ زانو زد و چراغ-خاموش شکست خویش را پذیرفت!
این‌ها همه‌وهمه با این تجربه‌ی بی‌نهایت گران‌سنگِ تاریخی، مبیّن آن‌اند
که مقاومت انسان پایان‌ناپذیر است و بردگی و ستم و سلطه‌ی انسان بر انسان
امری ازلی-ابدی و محتوم نیست. مبارزه، بیهوده نیست، منطقِ زندگی‌ست!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر